Bir arkadaşım var ben ona Haset Çukuru derim. Ama o hiç aldırmaz çünkü hiçte öyle birisi değildir. Paylaşmayı seven, dürüst, şeker gibi olmasa da bal gibi insandır.
Akşamdan sözleştiğimiz gibi erkenden kalktım. Onun AS 600 ismini verdiği Renault marka 1975 model bir arabam vardı. Çıkmadığı dağ, aşmadığı dere kalmadığı için ona öyle diyordu. AS 600 o yıllarda bilinen güçlü arabalardı. Sokağa çıktığımda gözlerime inanamadım. En son 1979 kışında buna benzer bir kar görmüştüm. Yani 3 yıl önce. Kar kalınlığı 10 cm den sanki fazlaydı. Arabayı çalıştırdım. Bozkurt ağabeyi almak için yürüttüm. O her zaman ki gibi hazırdı arabanın sesini duyunca perdeyi kaldırdı, hep yaptığı gibi kibarca parmağıyla bir dakika geliyorum işareti yaptı. Hemen geldi, köpeğini bagaja koydu. Yola çıktık Ana yoldan Kıratbükü yoluna döndük. Şehirden uzaklaştıkça kar fazlalaşıyordu. Örencik yolu sapağına geldik çulluk mu, keklik mi? dedik. Keklikte karar kıldık. Kıratbükü sapağına gelince arabayı bıraktık. Köpekleri saldık, dünyalar onların oldu. Yola koyulduk, yolda hiç iz yok ilk geçen bizleriz. Doğa beyaz gelinliklerini giymişti. Ağaçlarda ve büklerde siyahı yeşili görmek mümkündü sadece. Avlanacağımız yer yaklaşık 3 Km kadar yol yok Köyün altından geçiyoruz. Köpekler etrafımızı sarıyor, ama boşuna çene yaptıklarını anlıyorlar. Bakıyorlar ki korkan yok. Köyü geçiyoruz. Amacımız köyün altında Kızılırmağın kenarındaki bahçelerde ve çeltik tarlalarında ve onların yakınındaki tepelerde avlanmak. Çünkü Kızılırmak vadisi kar tutmaz. Konuşa, konuşa yolun ne zaman bittiğinin farkına varmıyoruz. Çalılığa girer girmez çulluk kalkıyor. Par, par müjdeyi veriyor. Bizlerde buradayız, hoş geldiniz. Ama biz keklik avlamaya geldik diyoruz, çulluklar bizi dinlemiyor. O kadar bol ki bize işin suyunu çıkarttırıyorlar. Bir tanesi gagasını çamura saplamış o koca gözleriyle beni süzüyor. Bozkurt abiye şuna bak diyorum. O “ köpekler fermada dikkat et” diyor. Elimle gel işareti yapıyorum. Kartopu atıyorum bir, iki, üç hiç aldırmıyor. Tutacağım hazır ol diyorum, ben hamle yapınca köpekler basıyor kalkıyor ama kalktığına pişman oluyor. Küt aşağıya. Tabi Bozkurt ağabeyden fırçayı yiyorum. İşin suyunu çıkarma diyor. O ne Bozkurt ağabeyin köpek çulluğu getirmiyor. Yarım saat uğraşıyoruz, benim Pançoyla kıskandırıyoruz nihayet lütfen getiriyor. Çulluğun kokusunu sevmiyor hanımefendi. O arada bir çulluğu ıskalıyorum, ileriye dikenlerin içine iniyor. Köpekler fermada hayvanlar bir oraya bir buraya saldırıyorlar ama kaldıramıyorlar. Panço kan revan içerisinde kalıyor. Çıkıyorum dikenin üzerine başlıyorum çiğnemeye o arada Panço giriyor ve çulluk ağzında çıkıyor. Ben çulluğu kanadının ucundan vurmuşum, getiriyor tabi sevginin aslan payı onun. Nefis avlanıyoruz ama keklik avına geldiğimiz aklımıza geliyor. Artık çulluğa atmıyoruz yeter. Amacımız keklik avlamak. Bulunduğumuz yerden biraz yükselmemiz gerekiyor. Öyle de yapıyoruz. Benim Panço yeter bu kadar yükseklik ben yükseği sevmem nereye gidiyorsunuz dercesine basıyor fermayı. Bozkurt ağabeye işaret ediyorum, “ oda benim köpek kokuda” diyor. Tekrarlıyorum, köpek fermada. Panço komutumla hareketleniyor. Kalkanı vuruyorum, birde Bozkurt ağabey vuruyor. Tepeden aşağıya doğru süzülüyorlar, kanat kırma yönleri sağa derenin içerisine doğru. Fakat onlar kesin ırmağın kenarındaki böğürtlen dikenlerine konmuşlardır. Yaklaşık 15 kadar varlar diyorum. Bozkurt ağabey gidenler 14 tane diyor. Kondukları yer hakkında tahminimi söylüyorum. “sen” diyor “çok tehlikelisin”, lafı yarım kalıyor. Köpeklerin ikisi de minik bir ardıç büküne çakılmışlar hareketsizce duruyorlar. Haydi, sen at bende şöyle bir seyredeyim, diyorum. Köpekler komutla birlikte hareketleniyorlar. Koca bir horoz karları tozutarak ciyak, ciyak feryat figan kalkıyor. Atıyor yok, ikinciyi atıyor keklik hala gidiyor tabi bu arada birde işiyor. Hışımla dönüyor ve “hep senin yüzünden neymiş seyredecekmiş, sinemamı lan burası. Birde giderken bokumu al diye suratıma sıçtı”. “Konuşmasan ben onu vururdum” diye beni haşlıyor. Ben gayet sakin bak ben o kekliği kaldıracağım ve istida pulu gibi yere yapıştıracağım görürsün diyorum. Daha çok bozuluyor. Kekliklerin gittikleri dereye doğru gidiyoruz. Dere yamaçlarında köpekler hiç emare göstermiyorlar. Irmağın kenarına doğru iniyoruz. Böğürtlenlere gelmeden Panço kokuyu alıyor ve uzamaya başlıyor ve fermayı çakıyor. Keklikler adeta resmigeçit yaparcasına kalkmaya başlıyor, ilk kalkanlar yerde. Bozkurt ağabeyin vurduğunun birisi ırmağa düşüyor. O onu almak için gidiyor, o esnada ben bir keklik daha vuruyorum. Bozkurt” ağabey” yeter diyor. Daha dikenlerde kalkmayan çok keklik var. Ama bırakıyoruz onun köpeği kekliği almak için ırmağa girmiş üşütmemeliyiz. Dönüşe geçiyoruz. İstesek kekliklerin hepsini vurabilirdik. Köpeklerimiz çok iyi, arazi mükemmel, avcı olarak çok uyumluyuz. O günlerde sınırlamada yok. Sohbet ederek günün, daha doğrusu onun ıskalama pozunu konuşarak arabanın yanına geliyoruz. Müthiş bir av günüydü. Şimdi mi? Şimdi nerede o güzelim avlar, avlaklar. Altın kaya Barajı birçok avlağımızı yok etti. Kalanlarda halk plajı gibi. Eli silahlı insanlar kol geziyor. Avcı demiyorum, biliyorum ki, birçoğu kaçak avlanıyor. Yeni sezonda herkese rasgele.
Konu: ÇULLUK MU KEKLİK Mİ (Okunma sayısı 2524 defa)